Net terug uit Parijs na weer een zeer geslaagde architectuurreis. Een dag of 3 door de stad heen zwerven, hoewel dit keer wat minder vrij dan voorheen, vanwege de omvangrijke voorzieningen voor de herdenking van de 100e verjaardag van de wapenstilstand van de Eerste Wereldoorlog. Er waren niet alleen 5 architectuurenthousiastelingen in de stad, maar ook een stuk of 60 staatshoofden, en niet de minste. Jullie hebben er vast wat van gezien of gehoord. Wij ook, maar vrijwel alleen op TV… Gelukkig.

Het bleek goed mogelijk om ons door Parijs te verplaatsen en totaal geen hinder of ongemak te ervaren van deze herdenking.

Hoewel je als gids voor je gasten altijd hoopt op mooi meer, hoop ik al een tijd op slecht weer, of tenminste een stevige regenbui, op het moment dat ik in de buurt ben van dat bijzondere dak, de Canopée dat een paar jaar geleden over de Hallen is gelegd (zie ook: van regen naar drup hierover). Het was me inmiddels wel duidelijk geworden, dat de regenwaterafvoer uit de grote goot midden in het dak en midden boven het grote atrium moest komen, maar hoe zou dat eruit zien?

Nou, ik weet het hoor! Want nadat ik op zaterdag blij was met de regen overdag, maar door de uitgestippelde tocht pas weer bij de Hallen aankwam toen de buien overgetrokken waren, en er hooguit wat druppels uit de goot kwamen, was het zondag écht lekker raak! Het goot, zoals je dat rustig mag noemen. Het was er eigenlijk de slechtste dag voor, vanwege de vele fietskilometers, die ons aardig doorweekt lieten raken. Bovendien hadden we weinig tot geen schuilmogelijkheden, alle excursies / te bekijken zaken lagen buiten, er waren nauwelijks binnenbezoeken gepland.

Maar stiekem was ik toch ook wel een beetje blij, ik zou eindelijk de afvoer werkelijk in gebruik zien! Met enige kleine-jongetjes-spanning reed ik richting het dak, en al van veraf zag ik een complete waterval op de afvoertrap kletteren, midden in de met hekken afgezette zone. Een imponerend gezicht, dat het winkelend publiek niet leek te deren. Dat is dan tegelijk het succes van het systeem: het hindert niet, maar het effect is spectaculair!

Uiteraard heb ik de nodige foto’s genomen, wat dan weer niet eenvoudig was, want telkens als je de camera omhoog richtte vielen er regendruppels van de hoosbui op de lens. Het zijn dus ook deels sfeerbeelden geworden, in een soort van soft-focus. Maak me niet uit, ik heb gezien wat ik wilde en al lang hoopte te zien.

Gelukkig heb ik mijn gasten echter ook wat mooi weer kunnen meegeven, toen eigenlijk juist dat van belang was: op de Eiffeltoren, op de eerste dag, alwaar we een zonsondergang hebben beleefd, en in een kraakheldere lucht ons te buiten konden gaan aan het schieten van de nodige foto’s.

Dat maakte dit bezoek tot een dusdanig geslaagd, dat de regen van de andere dagen mijn gasten niet kon deren. Mijn dank daarvoor en mijn complimenten! Volgende keer, bij de tour 2.0 zal ik mijn goed-weer-capaciteiten weer aanspreken zodat we in een park een lekkere sandwich in een heerlijk zonnetje kunnen nuttigen.